προσωπικά…

Λίγα λόγια για μένα

Ονομάζομαι Θοδωρής Καραουλάνης και γεννήθηκα το 1975 στην Αθήνα, όπου μεγάλωσα και εργάζομαι. Η ζωή μου κινείται πέριξ των περιοχών Κυψέλη, Πατήσια, Σεπόλια με συχνές διαδρομές σε κέντρο Αθήνας, Γαλάτσι, Χαλάνδρι, παρότι λόγω εργασίας και εθελοντικού έργου κινούμαι πολλές ημέρες το χρόνο σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Τελείωσα λύκειο στην Άνω Κυψέλη και ασχολήθηκα αμέσως με την οικογενειακή επιχείρηση μηχανημάτων ξύλου. Παράλληλα με την επαγγελματική μου ενασχόληση μπόρεσα να εκπαιδευθώ ακαδημαϊκά στην Αθήνα σε ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της διοίκησης επιχειρήσεων, όπως η επιχειρηματικότητα, οι νέες τεχνολογίες και η διαχείριση τεχνολογίας. Ταυτόχρονα εκτίμησα από την εφηβική μου ηλικία τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που σου δίνει η ατομική ενασχόληση με τον ιδιωτικό τομέα, καθώς και η επαφή με έναν κλάδο έντασης εργασίας. Δεν είμαι παρά ένας απλός καθημερινός πολίτης που, όπως όλοι οι νέοι της γενιάς μου, βιώνω τα καθημερινά προβλήματα και τις ανασφάλειες που δημιουργεί η προβληματική οικονομική πορεία της χώρας, τα κλειστά στεγανά στα περισσότερα επαγγέλματα και το παρεμβατικό χέρι του κράτους.

Η επαφή μου με την Πολιτική και τον Φιλελευθερισμό

Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα τις πολιτικές μου αναζητήσεις πολύ νωρίς, από τα 14 μου χρόνια, στο χώρο της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, που τότε έλεγε ότι πρέσβευε το Φιλελευθερισμό. Μεγαλωμένος με τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του Α΄) στο χολ του σπιτιού μου (λόγω μητρός, παρότι ο πατήρ μου ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τη 10ετία του 70) μπήκα στην εφηβεία με την επικαιρότητα να κινείται σε ρυθμούς «κλεφτών», «απατεώνων» , «ψευτών» και «εφιαλτών». Πόσο λίγο έχει αλλάξει ο πολιτικός λόγος των ίδιων αυτών κομμάτων από τότε…

Μετά από μια πολύ έντονη προσωπική ενασχόληση και πνευματική ζύμωση, αποφάσισα ότι κανένα από τα 2 μεγάλα κόμματα – παρατάξεις του ελληνικού πολιτικού χώρου δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις που απαιτούνται, ενώ ταυτόχρονα καπηλεύονται την ιστορία και την προσφορά ιδεολογικών ρευμάτων που δεν έχουν σχέση με την πολιτική που ακολουθούν. Πολιτική που από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει για να εξυπηρετεί το πελατειακό σύστημα εξουσίας που έχουν εγκαθιδρύσει στη χώρα και τις παρασιτικές ομάδες που ζουν από αυτό, με χρήματα κυρίως του ελληνικού κράτους.

Εκεί λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνειδητοποίησα ότι εκτός του φασισμού και ο κομμουνισμός/σοσιαλισμός οδηγεί στην δυστυχία και την ανελευθερία – και πουθενά αλλού. Αντίθετα, το πρόταγμα της ατομικής ελευθερίας, οι θεσμοί των ανοιχτών αγορών και οι πολιτικές που εκπορεύονται από αυτούς, όχι μόνο έχουν ένα πανίσχυρο ηθικό υπόβαθρο αλλά το κυριότερο υπήρξαν η βάση ώστε μια σειρά λαοί να ξεφύγουν από την ένδειά τους. Επιπλέον είδα ότι μόνη ουσιαστική διέξοδος και αποφασιστικό χτύπημα στο δικομματικό σύστημα παρεοκρατίας θα ήταν το σπάσιμο των μεγάλων κομμάτων στις ιδεολογικές και πολιτικές τους συνιστώσες, ώστε να προκύψουν πολυκομματικές κυβερνήσεις.

Μέσα σε αυτόν τον προβληματισμό, και ζώντας, μέσα από την ΟΝΝΕΔ, κομματικά υπερ-ενεργός, τη διακυβέρνηση ΝΔ του 90-93, συναντήθηκα με ορισμένους ανθρώπους που, άσχετα με την ιδεολογία τους, αγωνιούσαν για την πορεία της χώρας και ασφυκτιούσαν στο δικομματικό σκηνικό της εποχής. Αποφασίσαμε, ο καθένας ίσως για διαφορετικούς λόγους, προερχόμενοι από διαφορετικούς χώρους, να αφήσουμε τα κομματικά στεγανά και να δοκιμάσουμε κάτι νέο. Αποτέλεσα και εγώ λοιπόν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Πολιτικής Άνοιξης, και της νεολαίας της, με σύνθημα την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος και των προβλημάτων, με ουσιαστικές προτάσεις για μια Άλλη Ελλάδα, και με κύριο στόχο το γκρέμισμα του δικομματισμού. Αυτή η περιπέτεια ήταν όμορφη, αλλά πολιτικά απέτυχε, παρά τις  μεγάλες αρχικές ελπίδες, αφού δεν καταφέραμε εκλογικά να μακροημερεύσουμε. Παρόλα αυτά, πολλές ιδέες, ρηξικέλευθες το 93-94, μπόλιασαν την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, αποτελώντας αιχμή του πολιτικού λόγου των 2 μεγάλων κομμάτων τα επόμενα χρόνια. Ίσως ήταν και αυτό μια νίκη… Ίσως έχω εξιδανικεύσει εκείνη την περίοδο της πολιτικής μου δράσης, πιθανόν λόγω της μεγάλης μου εμπλοκής αλλά και του πολύ νεαρού της ηλικίας μου, όμως παραμένει στο μυαλό και την καρδιά μου η περίοδος που μαζί με πολλούς φίλους νομίζαμε ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε την Ελλάδα… Κέρδισα πάντως πολλά, σε εμπειρίες και γνώσεις από εκείνη την περίοδο, και κυρίως μερικούς από τους πολύ καλούς και αδελφικούς μου, πλέον, φίλους αλλά και πολλούς άλλους φίλους – κυρίως ίσως αυτούς που διαφωνούσαμε…

Στην πορεία, παρότι διατήρησα τις σχέσεις και τις επαφές μου με πολλούς ανθρώπους που ήμασταν συνοδοιπόροι σε εκείνο το στοίχημα, αποφάσισα ότι μέχρι να υπάρξει μια αξιόλογη πολιτικά κίνηση που να με καλύπτει όμως και ιδεολογικά, χωρίς να είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, δε θα συμμετέχω ενεργά. Ανακάλυψα όμως τη δυναμική των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των κοινωνικών οργανώσεων και των προσπαθειών της κοινωνίας των πολιτών, οπότε από το 2003 βρίσκομαι στη διοίκηση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας, της πλατφόρμας των οργανώσεων Νέων της χώρας, προσπαθώντας να βοηθήσω τις οργανώσεις νέων να παράγουν έργο και πολιτική «από κάτω».

Στα τέλη του 2006, κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού περιπάτου, ανακάλυψα τις ζυμώσεις για την ίδρυση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι κάποιοι συμπολίτες μου αποφάσισαν να υπερβούν την ιδεολογική μονομέρεια που προπαγανδίζεται εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, για να αποκαταστήσουν τις αξίες και τα ιδανικά της φιλελεύθερης ιδεολογίας, προσφέροντας δοκιμασμένες λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι οιωνοί ήταν άριστοι: χωρίς «ηγέτη», με «φρέσκια πνοή», καλούσαν όλους μας να συμμετέχουμε και να συνδιαμορφώσουμε το προφίλ του νέου και σύγχρονου φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Δεν άφησα την ευκαιρία να χαθεί, αφού το κάλεσμα ήταν ξεκάθαρο: και Φιλελεύθερη και Συμμαχία!

Ήμουν και εγώ λοιπόν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, με μεγάλο ενθουσιασμό και ελπίδες για το μέλλον. Άλλωστε συμμετείχα επιτέλους σε ένα κόμμα όπου συμφωνούσα σχεδόν πλήρως στις βασικές επιλογές και κατά μεγάλο μέρος στον προγραμματικό λόγο. Για έναν πολύ προβληματισμένο Έλληνα πολίτη, αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Εμείς στη ΦΣ το πετύχαμε, τουλάχιστον στην αρχή. Αλλά η πορεία δεν επιβεβαίωσε τις δικές μου τουλάχιστον ελπίδες και επιδιώξεις. Έδωσα τη μάχη όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούσα, εκτιθέμενος ως υποψήφιος στην Αθήνας, αναλαμβάνοντας εργασίες (οργανωτικές και πολιτικές), προωθώντας το λόγο και το προφίλ της ΦιΣ σε πολλούς χώρους, θετικά και αρνητικά διακείμενους απέναντί μας. Όμως παράλληλα έδωσα τη μάχη και προς το εσωτερικό του κόμματος, προκειμένου να πείσω για τη λανθασμένη οργανωτική και καταστατική συγκρότηση, για τις ακραίες, ίσως λανθασμένες και σίγουρα άνευ ουσίας θέσεις σε ορισμένα ζητήματα, για την ανάγκη προοπτικής συσπείρωσης όλων των φιλελεύθερων δυνάμεων σε μία στέγη, για την ανάγκη καλλιέργειας ένα σύγχρονου Ελληνικού φιλελεύθερου προφίλ και όχι ενός ελευθεριακού προτάγματος . Προσπάθησα, χωρίς ίντριγκες και ομάδες (θα ήταν αστείο σε ένα μικρό κόμμα…) και απέτυχα. Δυστυχώς, λόγω διαφόρων συνθηκών, απέτυχε και το κόμμα. Στις ευρωεκλογές του 2009 παρότι μείωσε ελαφρώς το ποσοστό του, πήρε πολλές λιγότερες ψήφους από τις εθνικές εκλογές του 2007, σχεδόν κατά 30%. Έχω μία σαφή άποψη: τα κόμματα υπάρχουν για να κατεβαίνουν σε εκλογές, οφείλουν να δίνουν τη μάχη και να πείθουν όσους περισσότερους μπορούν. Η μείωση των ψήφων σε αυτή την έκταση, ιδιαίτερα σε ένα τόσο μικρό συνολικό ποσοστό, ήταν για εμένα ξεκάθαρο δείγμα ότι αποτύχαμε. Πολλοί φίλοι και συνοδοιπόροι αποφάσισαν να συνεχίσουν. Δεν τους αδικώ, αλλά δεν συμφωνώ. Πήραν την απόφαση να μην συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές του 2009, κυρίως λόγω έλλειψης πόρων. Σωστή απόφαση, αλλά για εμένα σήμανε ότι το κόμμα οφείλει να αναστείλει τη λειτουργία τους. Ίσως σε μια άλλη συγκυρία τα πράγματα να είναι διαφορετικά…

 

Ο αγώνας για τις ιδέες που πιστεύω, για τις πολιτικές που επιθυμώ, για το μέλλον που θέλω, θα συνεχιστεί, από οποιοδήποτε μετερίζι και αν βρίσκομαι. Οι καλοί μου φίλοι το ξέρουν ότι ο αγώνας αυτό δεν σταματά ποτέ. Απλά αλλάζουν τα πεδία ενασχόλησης, η ένταση, η χρονική δέσμευση σε κάποια προσπάθεια.

Ελπίζω μέσα από αυτό το blog να δίνω συνεχώς έναν τόνο των απόψεών μου, ειδήσεις που με ενδιαφέρουν, πολιτικές που προτιμώ, επιλογές που θέλω. Αν και τελευταία μάλλον προτιμώ περισσότερο την ενασχόληση με το micoblogging (facebook, twitter, friendfeed…), ελπίζω να ανανεώνω περιοδικά αυτό το blog μου…