Λίγα λόγια για την ΟΝΝΕΔ

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην ΟΝΝΕΔ. Πάντα, αλλά ιδιαιτέρως τώρα, με το άνοιγμα των διαδικασιών. Ίσως γιατί κανείς δεν ξεχνά το πρώτο του πολιτικό σχολείο. Ίσως γιατί θεωρώ πάντα ενδιαφέρουσες τις πολιτικές μάχες στη νεολαία. Ίσως γιατί η διαδικασία αφορά πολλούς και καλούς φίλους. Θέλω λοιπόν να γράψω ορισμένα λόγια, παρότι πλέον απέχω ηλικιακά από την ΟΝΝΕΔ και αποχωρώ σύντομα από το Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας.

Το πρώτο βασικό θέμα για εμένα ήταν οι ανοιχτές διαδικασίες. Στοιχημάτισα με αρκετούς – και επιβεβαιώθηκα – ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα προτείνει εκλογή προέδρου από τη βάση. Ελπίζω από τις 19 του Απρίλη και μετά οι φίλοι της ΟΝΝΕΔ να επιδείξουν την ωριμότητα εκείνη που θα οδηγήσει σε νέο καταστατικό συνέδριο που θα ανοίξει ακόμη περισσότερο την οργάνωση προς τους νέους πολίτες, την κοινωνία, τις συλλογικότητες, και τα ρεύματα σκέψης που υπάρχουν.

Το δεύτερο θέμα, με το οποίο λίγοι ασχολήθηκαν, ήταν η ποιότητα της αντιπαράθεσης στη διαδικασία εκλογής Προέδρου. Φοβόμουν εξαρχής ότι η διαδικασία θα εξελιχθεί από τη μία σε μάχη μηχανισμών και από την άλλη σε άσκηση (ή case study) προπαγάνδας και λασπολογίας. Όσοι ασχολούνται γνωρίζουν ότι αυτό, δυστυχώς, συνέβη κατά κόρον και έχει δυσφημίσει την ήδη απαξιωμένη, στα μάτια των πολλών, κομματική νεολαία της ΝΔ.

Το τρίτο θέμα που με απασχόλησε ήταν το θέμα των ιδεών και των προτάσεων των υποψηφίων προέδρων. Είναι νομίζω το σημαντικότερο θέμα για όσους επιμένουμε, σε πείσμα των καιρών, να δηλώνουμε «εραστές της πολιτικής». Σε αυτό το κομμάτι οφείλω να πω ότι οι τρεις υποψήφιοι με εξέπληξαν. Περίμενα ειλικρινά μία γενικόλογη, ανούσια, στρογγυλευμένη αντιπαράθεση, με τον γνωστό ξύλινο λόγο. Και η αλήθεια είναι ότι και οι τέσσερις, αρχικά, υποψήφιοι έτσι ξεκίνησαν. Όμως προφανώς κατάλαβαν γρήγορα το λάθος τους. Και οφείλω να αναγνωρίσω ότι προσέφεραν πολλά σε μία συζήτηση (το πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό μέλλον της ΟΝΝΕΔ) που φυσικά αφορά λίγους αλλά για εμένα είναι πάντα ευχάριστη και νομίζω ότι είναι σημαντική για το αύριο της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ.

Το τέταρτο θέμα που με απασχόλησε ήταν η διαδικτυακή παρουσία των υποψηφίων και η διαδικτυακή εξέλιξη της διαδικασίας. Στο πρώτο κομμάτι ειλικρινά εντυπωσιάστηκα, ίσως γιατί έχω μάθει πλέον να κρατώ μικρό καλάθι από πολιτικούς, κόμματα και νεολαίες της χώρας μας στη διαδικτυακή τους παρουσία. Αξίζει τον κόπο να δείτε τους ιστοχώρους τους και τις προσπάθειές τους στα socialmedia. Ως συνολική παρουσία είναι νομίζω μπροστά από οτιδήποτε έχουμε δει από το χώρο της ΝΔ μέχρι στιγμής. Από την άλλη πλευρά η επίσημη, θεσμική, διαδικτυακή προώθηση, προβολή, εξέλιξη και παρουσία της εκλογικής διαδικασίας ήταν το απόλυτο μηδέν! Τίποτε! Σαν να μη γίνεται κάτι το σημαντικό. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω…

Το πέμπτο θέμα, με το όποιο σχεδόν όλοι ασχολήθηκαν ήταν, φυσικά, το ποιος θα εκλεγεί. Στην τελική ευθεία έφθασαν τρεις υποψήφιοι: ο Βασίλης Αξιώτης, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος και ο Κώστας Χατζής.

Τον Βασίλη Αξιώτη δεν τον γνωρίζω προσωπικά, έχω σχηματίσει όμως καλή γενική εντύπωση. Βοηθά και το ότι γνωρίζω από παλιά την αδελφή του και ότι του συμπαρίστανται στελέχη της ΟΝΝΕΔ που εκτιμώ. Κυρίως όμως βοηθά για την καλή εικόνα που σχημάτισα η διαδικτυακή του παρουσία, το ότι είναι ο νεότερος των υποψηφίων, το ότι είναι ο μόνος που δεν δίστασε επίσημα να τα βάλει με το κόμμα του και με «ονόματα» της ΝΔ όταν διαφωνούσε. Επίσης, από όσα έχω καταφέρει να μάθω και να παρακολουθήσω είναι ο μόνος που δεν έχει «παίξει» σοβαρά με μηχανισμούς.

Τον Ανδρέα Παπαμιμίκο τον γνώρισα σχετικά πρόσφατα μέσα από κοινούς φίλους και γνωστούς. Έχει ωστόσο την υποστήριξη αγαπητών φίλων και ανθρώπων που εκτιμώ πολύ την πολιτική τους άποψη και τη συμμερίζομαι. Νομίζω ότι οι οργανωτικές του προτάσεις για την ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ πραγματικά ξεχωρίζουν. Αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις, αν και «στρογγυλές», εξυπηρετούν με συνέπεια την ανάγκη-στρατηγική να απευθύνεται η ΟΝΝΕΔ/ΔΑΠ σε ένα ευρύ ακροατήριο. Αν δεν είχε υποστεί τη βάσανο της αρνητικής δημοσιότητας για θέματα που για εμένα είναι έωλα, πιθανότατα θα ήταν ο νικητής από την εκκίνηση. Τέλος η εμπειρία μου στις οργανώσεις νέων (συμπλήρωσα 20 χρόνια…) μου υποδεικνύει ότι μάλλον είναι ο μεγαλύτερος «παίχτης» σε εσωκομματικό, κομματικό και πολιτικό επίπεδο εκ των τριών. Αυτό βέβαια έχει και το μειονέκτημα ότι έχει συνασπίσει ετερόκλητες δυνάμεις που δεν ξέρω αν αύριο, αν εκλεγεί, θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μαζί.

Τον Κώστα τον Χατζή τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια και έχω σχηματίσει άριστη προσωπική εντύπωση. Εκτίμησα ιδιαίτερα την πολύ μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε στον αγώνα που δώσαμε για την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ. Νομίζω ότι το τρίπτυχο που προβάλλει ως βασικό σύνθημα της υποψηφιότητας του (ήθος – ιδεολογία – μαχητικότητα) τον χαρακτηρίζει προσωπικά, ανεξάρτητα από τη διαδικασία και δεν είναι επικοινωνιακό τερτίπι. Είναι από αυτό που λέμε «καλά παιδιά» στην πολιτική, πράγμα σπάνιο. Είναι πράγματι μαχητής για όσα πιστεύει. Προέρχεται από την περιφερειακή οργάνωση και όχι από τη ΔΑΠ, που για εμένα είναι αρκετά θετικό. Και έδινε από παλιά ιδεολογικές μάχες, τις οποίες βέβαια δεν γνώριζα τότε αλλά φρόντισα να μάθω. Ωστόσο προσωπικά δεν συμφωνώ με την ιδεολογία που προβάλλει. Ήλπιζα ότι μπορούσε να αντιληφθεί ότι η ΟΝΝΕΔ (και η ΝΔ) δεν μπορεί να πορευτεί στο μέλλον με συνταγές του παρελθόντος. Ότι η εκλογή Σαμαρά δε σημαίνει επιστροφή στη παλαιά Δεξιά ή αναβίωση της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ του Αβέρωφ, αλλά μία νέα, καινοτόμα και υπερβατική σύνθεση παράδοσης και προόδου, μία ειλικρινή συμμαχία συντηρητικών και φιλελευθέρων στη βάση αρχών και αξιών, προτάσεων και δράσης. Δεν με καλύπτει μία δεξιά στροφή. Ήμουν και είμαι φιλελεύθερος και δυστυχώς ο Κώστας και οι συνεργάτες αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί της «καθαρής» δεξιάς. Και το παράξενο είναι ότι πολλοί από τους φίλους μου και τους ανθρώπους που γνώρισα και εκτιμώ στην ΟΝΝΕΔ αποτελούν βασικούς πυλώνες της υποψηφιότητάς του.

Επειδή πολλοί φίλοι με ρωτούν τι στηρίζω τελικά και θα κατηγορηθώ από κάποιους ότι δεν τοποθετήθηκα πριν τις κάλπες, εξακολουθώ και απαντώ «στηρίζω τον Αντώνη». Με τις επιλογές που έχουν κάνει οι τρεις υποψήφιοι δεν με έχουν πείσει για να προτιμώ ξεκάθαρα κάποιον, δεν με έχουν πείσει ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Ούτε τον Αντώνη, από όσα ξέρω… Αν ψήφιζα ως μέλος, είναι σίγουρο ότι θα έφθανα σχεδόν μέχρι την κάλπη για να αποφασίσω. Με όρους συμπάθειας και εκτίμησης θα επέλεγα Κώστα Χατζή. Με πολιτικά κριτήρια θα επέλεγα Ανδρέα Παπαμιμίκο. Με κριτήρια προοπτικής και ευκαιριών, θα επέλεγα Βασίλη Αξιώτη. Αν είχα τη δυνατότητα, θα ήθελα έναν υποψήφιο που να συγκεντρώνει τα ισχυρά, και χρήσιμα χαρακτηριστικά του καθενός και που θα απέκλειε τα μειονεκτήματα. Πιστεύω ωστόσο ότι το ουσιαστικότερο θέμα για την ΟΝΝΕΔ είναι η συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες αλλά και το συνέδριο (καταστατικό και θέσεων, εκτός από εκλογικό) που θα ακολουθήσει, λογικά πριν το συνέδριο της ΝΔ. Ευτυχώς για εκείνους, ούτε εγώ ψηφίζω ούτε ο Αντώνης εκδηλώνει προσωπική προτίμηση.