Το συντροφικό blog «φιλελεύθερο γελάδι» δημοσίευσε χθες ένα ενδιαφέρον άρθρο προβληματισμού για την ελευθερία.
Στις κρατικά σχεδιασμένες οικονομίες και κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρχε όντως η αρχή «ότι δεν προβλέπεται από τους νόμους – και το κόμμα – απαγορεύεται». Η κουλτούρα ήταν αυτή: οι γραφειοκράτες αποφάσιζαν τί επιτρέπεται και τί απαγορεύεται. Αν όμως κάτι δεν επιτρεπόταν ρητά, τότε απαγορευόταν.
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ αυτό ακριβώς προσέφερε: την αλλαγή της κοινωνίας. Μια ευκαιρία για τον καθένα. Το πως καθένας από εμάς θα εκμεταλευτεί τις ευκαιρίες που του δίνονται είναι ευθύνη μας, ακριβώς διότι εμείς θα καρπωθούμε τα οφέλη (και τα κόστη) των επιλογών μας. Το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να αποφασίζει για εμάς. Η φυσική κατάσταση σε μια δημοκρατική, ανοικτή και ελεύθερη κοινωνία είναι να επιτρέπονται όλα όσα δεν έχουμε συναποφασίσει να περιορίζουμε. Και φυσικά δεν μπορούμε να περιορίζουμε τα αυτονόητα…
Φιλελεύθερη λαλιά... 
to link pros to fileley8ero geladi einai la8os 🙂
Συγχαρητήρια για τη συνειδητοποίηση. Αυτή είναι η αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε το σύνταγμα των Η.Π.Α., το οποίο (ασχέτως του πως κατέληξαν τα πράγματα τον τελευταίο αιώνα στη χώρα αυτή) ορίζει την κυβέρνηση ως έχουσα συγκεκριμένα μόνο δικαιώματα που της έχουν ανατεθεί από τους πολίτες. Σύμφωνα με το σύνταγμα των Η.Π.Α. οι πολίτες διατηρούν όλες τις ελευθερίες τους εκτός από εκείνες που είναι απαραίτητο να αποποιηθούν έτσι ώστε να συζήσουν σε μία ειρηνική κοινωνία. (Όπως π.χ. οι > του να κλέβεις, να δολοφονείς, κλπ.)
Όλες οι υπόλοιπες ελευθερίες, είτε λογικές είτε παράλογες, είτε τις έχει συλλάβει ακόμα ανθρώπινο μυαλό είτε όχι, ανήκουν στον πολίτη. Έτσι τουλάχιστον προέβλεπε εκείνο το εξαιρετικά πρωτοποριακό για την εποχή του σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται πως έχει επηρρεάσει και τη σύνταξη κατοπινών συνταγμάτων, όπως το δικό μας.
Από αυτό το σκεπτικό απορρέει και μία άλλη συνειδητοποίηση, την οποία λίγοι τολμούν να παραδεχθούν γιατί για κάποιο περίεργο λόγο δεν ακούγεται πολύ κούλ: το όλο κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα φιάσκο, αφού αναγνωρίζει και διεκδικεί ένα περιορισμένο σύνολο δικαιωμάτων για τον άνθρωπο, τη στιγμή που ο άνθρωπος εξ’ορισμού έχει (ή θα έπρεπε να έχει) όλα τα δικαιώματα, και αν τίθεται κάποιο ζήτημα απαρίθμησης δικαιωμάτων, αυτό θα έπρεπε να αφορά μόνο εκείνα τα δικαιώματα που ο άνθρωπος συναποφασίζει να περιορίσει.
παρακαλώ διορθώστε το «…οι > του να κλέβεις…» παραπάνω σε «…οι «ελευθερίες» του να κλέβεις…» (Το wordpress έχει κάποια κωλύματα με τα σύμβολα ‘μεγαλύτερο’ και ‘μικρότερο’)
Παράθεμα: Σχόλιο: “Ότι δεν απαγορεύεται από τον νόμο, επιτρέπεται” « Διαγόρας